فرهنگ نفتی، به واسطه اطمینان بابت وجود یک درآمد بی دردسر و ثابت، بواقع، فرهنگ رخوت، ایستایی و مبتنی بر حمایت خواهی و "ضمانت" های دولتی است، در حالی که فرهنگی که امروز بازار سرمایه تولیت آن را بر عهده گرفته؛ تکیه بر عقلانیت، ریسک پذیری، فعالیت و تحول خواهی است.