به گزارش بازار انرژی، موضوع نشست کمیسیون استاندارد، محیط‌زیست، توسعه پایدار و آب اتاق ایران درباره «توافق پاریس و اثرات آن در توسعه کشور» بود. رضا پدیدار، رئیس کمیسیون استاندارد، محیط‌زیست، توسعه پایدار و آب اتاق ایران گفت: دمای کره زمین ناشی از مصرف سوخت‌های فسیلی روبه افزایش است؛ البته عده‌ای با این دیدگاه مخالف هستند و معتقدند که پدیده تغییرات اقلیمی، فرایندی طبیعی است و در طول تاریخ همواره این پدیده مشاهده شده و زمین از طریق سازوکارهای خودتنظیمی خود قادر به سازگاری و تعدیل دمای زمین است. این موضوع منجر به نشست‌های علمی و سیاسی متعدد در سطوح ملی و بین‌المللی و بحث‌وجدل‌های فراوان شده است.
پدیدار گفت: پدیده تغییرات اقلیمی، یکی از مهم‌ترین علت تغییر در الگوهای آب‌وهوایی در سراسر کره زمین هست و به عقیده بسیاری از دانشمندان، بزرگ‌ترین بحرانی است که بشر در طول تاریخ با آن مواجه شده است.
او ادامه داد: بخش خصوصی حضور در کاپ 29 را به‌طورجدی پیگیری کرده است؛ ما با کمیسیون انرژی ایران و اتاق تهران تفاهم‌نامه‌ای امضا کرده‌ایم و سعی می‌کنیم جایگاه ایران در کاپ، مطرح شود. در این مسیر از تجارب سال‌های قبل استفاده کرده و مطالبات را با همکاری سازمان محیط‌زیست پیش می‌گیریم. امیدواریم از همه ظرفیت‌ها در حوزه بهبود شرایط محیط‌زیست ایران و جلوگیری از افزایش دما زمین استفاده کنیم.
در ادامه معصومه ابتکار، رئیس اسبق سازمان حفاظت از محیط‌زیست، گفت: گاهی مردم و افکار عمومی درباره لزوم پیوستن به کنوانسیون‌های بین‌المللی، حضور در نشست‌های بین‌المللی و اثرات آن در زندگی خود می‌پرسند. حضور در کاپ 29 و پیوستن به توافق پاریس برای کشور در حوزه محیط‌زیست اهمیت زیادی دارد ولی ما به دلایل متعددی هنوز به توافق پاریس نپیوسته‌ایم. محیط‌زیست نباید متأثر از فعالیت‌های سیاسی باشد ما هم در پیوستن به توافق پاریس فراز و نشیب‌هایی داشته‌ایم ولی امیدواریم با درایت این مسئله حل شود.
ابتکار ادامه داد: تغییر اقلیم دو بعد مهم دارد؛ دو ابربحران ایران ناترازی آب و ناترازی انرژی است که هر دو به تغییر اقلیم و ابعاد توافق پاریس برمی‌گردد. یکی از مهم‌ترین مسائل دولت چهاردهم، با اقتصاد یارانه‌ای ناترازی شدید انرژی است. امکان ادامه مسیر به شیوه قبلی وجود ندارد و باید شدت مصرف انرژی کاهش یابد. البته قبلاً مقام معظم رهبری در سیاست‌های ابلاغی، خواهان کاهش 50 درصدی مصرف انرژی بودند.
او تصریح کرد: در حال حاضر و با توجه به شرایط گذشته، ناترازی در ایران شدیدتر شده و دولت را با تصمیمات سخت مواجه کرده است. مدیریت کاهش مصرف با حضور کاپ 29 ارتباط دارد و این موارد در توافق پاریس هم مورد توجه است.
ابتکار افزود: باید از خود بپرسیم در سال 2030 چقدر می‌توانیم کاهش مصرف انرژی داشته باشیم؟ همه دستگاه‌های توسعه‌ای در این زمینه برنامه خود را ارائه کرده‌اند؛ این دستگاه‌ها از کاهش 34 درصدی شدت انرژی و بهره‌وری می‌گویند. این‌ها کاهش با راهکارهای فنی ممکن است.
 ابتکار اظهار کرد: ایران در نگارش توافق جهانی پاریس در سال 2015 اثرگذار بود؛ در آن شرایط در این توافق منافع ملی ما و سایر کشورها را در نظر گرفته‌شده بود. این توافق در دولت و در کمیسیون‌های مجلس هم تصویب شد وقتی این متن به شورای نگهبان رسید، برخی عنوان کردند که نباید ایران این توافقنامه را بپذیرد. این جو سیاسی با اخبار بی‌پایه و اساس مانع پیوستن به این توافق شد.
ابتکار تصریح کرد: یکی از مسیرهای توافق پاریس، سازگاری با ناترازی انرژی است. از آن موقع توافق پاریس در ایران سرگردان است و کشور هم درگیر مواردی شده که به ضررش است. البته با پیوستن به توافق پاریس، با این همه تأخیر و پیچیدگی مسائل ایران معجزه رخ نمی‌دهد اما همچنان پیوستن به این توافق به نفع کشور است.
او ادامه داد: همکاری‌های بین‌المللی و پیوستن به توافق باعث می‌شود ایران از اعتبار صندوق‌ها و فرصت آن‌ها و تجارت کربن و تجارت انتشار آن بهره ببرد. در کشور زیرساخت خوبی داریم. صندوق ملی محیط‌زیست برای تجارت کربن سازوکار لازم را دارد.
ابتکار تاکید کرد: اگرچه رد دوره‌ای برخی تغییر اقلیم را انکار می‌کردند و دستگاه‌هایی اجازه طرح موضوع تغییر اقلیم را نمی‌دادند. اما اواخر دولت یازدهم گزارشی از روند تغییر اقلیم ایران در 40 سال گذشته ارائه شد. در ایران با تغییرات شدید آب و هوایی روبه روییم و آسیب جدی به اقتصاد ایران، کشاورزیف آب سطحی، آب زیرمینی و فر ونشست وارد شده است. هیچ چاره‌ای، جز پیوستن به توافق‌های بین‌المللی نداریم.
به گفته ابتکار موقع این است که نهادهای مدنی و بخش خصوصی به توافق پاریس بپیوندد.
در ادامه این نشست مجید شفیع پور، رئیس موسسه ملی تغییر اقلیم و محیط‌زیست دانشگاه تهران از قوت، ضعف، فرصت و تهدیدهای پیوستن به توافق پاریس گفت. درهمکاری بین‌المللی اول از همه تردیدهایی مطرح می‌شود و نباید اجازه دهیم این به توهم توطئه تبدیل شود. سال 1991 در اجلاس سران کشورها، یکی از سند مهم درباره تغییرات آب و هوا به تصویب رسید و معاون اول رئیس جمهوری در آن نشست حضور داشت ولی 5 سال طول کشید که ایران به آن توافق پیوست. بعد از آن پروتکل کیوتو مطرح بود و در سالهای 1376 تا 83  درباره آن گفت وگو کردیم. ما بعد از 9 سال به آن پیوستیم.
به اصلاحیه دوحه را به دلیل عدم تحلیل درست نپیوستیم. توافق پاریس هم شاید به ماه‌های انتهایی بلوغ خود رسیده است. 189 کشور عضو این توافق هستند و سه کشور لیبی، یمن و ایران به آن نپیوسته است.
شفیع پور ادامه داد: ایران برای پیوستن به توافق پاریس نقاط قوت زیادی دارد؛ نیروی تخصصی باتجربه، توانایی مهندسی خوب، صنایع نیازمند نو شدن و اینها فرصتی است تا از آن در انطباق با منافع ملی استفاده کنیم. اما تا این لحظه عزم یکپارچه‌ای برای عملی کردن سیاست‌های کلان وجود ندارد.
او تصریح کرد: ما در سیستم گزارش‌دهی ضعف جدی داریم. تا الان سه گزارش درباره توافق پاریس اراده کرده‌ایم و توافق نامه 11 گزارش دیگر هم نیاز دارد ولی ساختار آن را در سازمان محیط‌زیست نداریم. به هر حال اقتصاد ما وابسته به صادرات هیدورکربن است. فشار جهانی برای نوعی سازگار با گرمایش زمین و تغییرات آب و هوایی سوخت فسیلی و دی اکسید کربن تعیین شده و باید سوخت فسیلی کمتر مصرف شود.
شفیع پور گفت: اگر همه کشورها برنامه خود را درجهت کاهش مصرف سوخت فسیلی تدوین کنند، تقاضا برای نفت کاهش می‌باید و ما هم باید تا افق 2030، اقتصاد خود را بازسازی کنیم. وگرنه از چرخه اثرگذار بر تصمیم سازی های جهانی حذف می‌شویم. و متاسفانه دارایی‌های غیرمنقول ما مثل شاعران ایرانی به نفع کشورهای دیگر مصادر می‌شود.
او ادامه داد: کشور ما 2.1 درجه سلیسویس افزایس دما را تجربه می‌کند. گرم‌تر شدن زمینی بعث افزایش تبخیر می‌شود و ما سالانه باران کمتری دریافت می‌کنیم. اگر خود را از پیوستن به توافق‌های بین الملیل محروم کنیم، شرایط را برای کشور دسوارتر می‌کنیم و از منابع تعیین شده بی بهره می‌مانیم.
رئیس موسسه ملی تغییر اقلیم و محیط‌زیست دانشگاه تهران تصریح کرد: در کاپ 29، حدود 100 میلیارد دلار تعهد سالانه کشورهای توسعه یافته در قالب همکاریهاست. اگر خود را کنار بکشیم، از این مسیر بهره نمی‌بریم. دولت باید به بخش خصوصی چابک اجازه دهد در این مسیر فعالیت کند.
او تصریح کرد: فرایند چگونگی بهره‌مندی از صندوق جبران خسارت‌ها مهم است. باید ببینیم مسیر پیشرو را چگونه هموار کنیم؟ چگونه از منابع مالی و تکنولوژی و منابع فناوری استفاده کنیم.