مریم میخانک بابایی

برج های فلر در مناطق استحصال گاز، تصویری از منطقه ای فعال در حوزه نفت وگاز به هر بیننده ای ارائه می دهد. شاید در ابتدا دیدن این برج ها نشان از انجام عملیات اقتصادی دارد، بویژه در شب ها نمای زیبایی هم به منطقه بویژه مجتمع های پالایشی می دهد؛ اما وقتی به عمق موضوع و وجود این فلرها پی می بریم متوجه می شویم در هر ثانیه ای که این مشعل ها روشن هستند، گاز قابل استفاده ان می سوزد و به هدر می رود. گازی که هر متر مکعب آن می تواند چرخ اقتصادی دیگر بخش های اقتصادی را به عنوان سوختی پاک به حرکت درآورد. از سوی دیگر، علاوه بر هدررفت گاز، این تعدد فلرها به آلایندگی محیط زیست منطقه هم کمک می کنند.
چند سالی است که موضوع استفاده از گاز فلرها مورد بررسی و ارزیابی دولت قرار گرفته است. شرکت ملی نفت به عنوان متولی تولید نفت و گاز و عامل برپایی این برج های مشعل، به سمت چاره جویی برآمد تا بتواند حداقل با راهکاری هم از انتشار آلایندگی سوختن گاز این فلرها جلوگیری کند و هم با استفاده از گاز اضافی این فلرها در بخش های دیگری کمبود گاز را جبران نماید. پتروشیمی ها به عنوان یکی از مصرف کنندگان اصلی گاز در صنایع، پیشنهاداتی را به عنوان چاره اندیشی در استفاده گاز فلرها و سرمایه گذاری مستقیم در این بخش به دولت و متولیان ارائه دادند که با وجود اقتصادی بودن این پیشنهادات و برچیدن فلرها، مورد استقبال قرار گرفت و پتروشیمی ها توانستند این رویای حذف فلرها را به واقعیت تبدیل کنند و در این عرصه گام های مثبتی نیز برداشته شده است.
در گزارش پیش رو سعی داریم به موضوع استفاده از گازهای مشعل توسط پتروشیمی های کشور بپردازیم و بررسی کنیم این اقدامات تا چه حد به پاکسازی محیط زیست منطقه کمک می کند.


 "فلرینگ" اصطلاحی تخصصی در صنعت نفت است که مربوط به خروج و سوختن گازی می شود که در زمان تشکیل نفت تولید شده است. این گاز به‏علت چگالی کمتر، روی نفت قرار داشته و در زمان حفاری فضایی برای خروج به سمت زمین راه پیدا کرده و در برخی مخازن، به همراه نفت استخراج می‏شود و در برخی دیگر به ‏علت بالا بودن مقدار آن‏ها و به جهت حفاظت از خطر فشار بالا در تاسیسات آن را می‏سوزانند. علاوه‌بر این در زمانی که عملیات تعمیر و نگهداری در حال انجام است برای حفظ ایمنی از فلرینگ استفاده می‏شود. درواقع سیستم فلر دارای یک سیستم احتراق است که در صنایع مخصوص به خود کاربرد دارد و به ‏جهت سوزاندن کنترل‌شده گازهایی که نمی‏توان از آنها بهره برد، استفاده می‏شود. 
اما با توجه به کمبود گاز و یا بعضا هدر دادن این نعمت خدادادی، پرسشی مطرح می شود که چرا این گازی که به ثانیه در حال از بین رفتن است به صورت های مختلف به کار گرفته نمی شود؟ و یا گازی که از سوختن آن گازهای آلاینده را به محیط پراکنده می کند و سبب بروز مشکلات عدیده دیگری برای افراد و موجودات منطقه می شود، به یکباره حذف نمی شود؟
کارشناسان تخصصی این حوزه با وجود اعتقاد به حذف پدیده فلرینگ به لزوم و برپایی این فلرها باور دارند زیرا معتقدند که فلرها ابزاری برای ایمنی و کاهش فشار و خطر آتش‏ سوزی در تاسیسات نفتی است و درصورت عدم انجام فلرینگ، فشار رو به افزایش وارد به تاسیسات استخراج می‏تواند نه‏تنها به آن تاسیسات آسیب‏ وارد کند بلکه ایمنی افراد مشغول به کار در آن بخش را به خطر بیندازد. یکی دیگر از دلایل فلرینگ گاز نیز به مساله جلوگیری از تولید محصولات ناخواسته برمی‏گردد؛ چراکه هدف از انجام عملیات استخراج در یک میدان، استخراج محصولی است که مطابق با مطالعات انجام‌شده تا حدی در آن میدان وجود دارد که انجام عملیات استخراج را به‏ صرفه کند. 
دفاع بر این ادعاهای مذکور از آن جایی پابرجا بود که از زمان کشف نفت و گاز در کشور این برج های فلر با همین منطق و ادعا بوده و هستند اما تاثیرات نامطلوب زیست محیطی و هدر رفت گاز، دلایل منطقی تری بودند که چنین دفاعیه هایی را کنار زدند. معایب زیست‌محیطی فلرینگ از آن جهت است که تاثیر خود را بر چرخه طبیعت می‏گذارد، تغییرات آب و هوایی از تولید دی‏اکسید کربن، گوگرد و نیتروژن حاصل از سوختن گازهای سمی می‏تواند در ترکیب با رطوبت هوا موجب بارش باران اسیدی در منطقه و ایجاد خسارات مادی و بیماری‏ های مربوطه شود. آلودگی هوای مناطق نفت خیز جنوب و یا مناطق استحصال گاز بسیار بیشتر از دیگر شهرها از جمله تهران است. تولید مواد و پسماندهای شیمیایی و سوزاندن این مواد آلوده ‏کننده در مشعل‏ ها خطر ابتلا به بیماری‏ های مختلف را هم افزایش می‏دهد. 
در ایران نیز میزان فلرینگ گاز در سال 2020 نزدیک به 13.3 میلیارد تن بوده که در سال 2021 به 17.4 میلیارد تن رسیده است که نشان‌دهنده رشد 32 درصدی در میزان حجم گازهای سوزانده‌شده کشور دارد، به‌طوری‌که این حجم گاز سوزانده‌شده 30 درصد مصرف گاز ترکیه در سال 2021 است.
دفاع از حذف فلرها و اصطلاح فلرزدایی ادعای کارشناسی شده ای است که چندین دهه در تاریخ صنعت نفت کشور شکل گرفته است. کارشناسان خبره با ادعای همان آلوده کردن محیط حاصل از سوختن گاز و یا هدر رفت این گاز و منبع حیاتی کشور به دنبال راهکارهای جامع تر و نوآورانه ای رفتند تا حداقل به کاهش فلرها و تدریجا به حذف آن ها در مناطق نفت و گاز بیانجامند.
دولت ها نیز در برنامه ریزی های 5 ساله بویژه در برنامه ششم به فلرزدایی تاکید کرده اند. تدوین آیین نامه ها و مقرراتی نیز در دستور کار قرار گرفت و حتی دولت با بودجه بندی سالیانه نیز به کاهش این برج های دودزا و مخرب همت گمارد. اینکه تاکنون شرایط فلرزدایی در چه مراحلی قرار دارد در بخش بعدی به آن خواهیم پرداخت ولی از همه مهم تر عزم دولت و قانونگذاران به حذف و کاهش مشعل های گازی و استفاده از گازی است که همچنان در حال سوختن وهدر رفتن است.
در واقع فلرزدایی نیازمند دو اقدام اساسی و بنیادینی بود که بایستی پیگیری و دنبال می شد. ابتدا فناوری و چگونگی استفاده از گاز خروجی فلرها و دوم سرمایه گذاری عظیمی که باید برای بهره برداری از این گاز قابل بازیافت به کار گرفته می شد. پتروشیمی ها به عنوان داوطلبین بازیافت این گاز هدر رفته هستند. این شرکت ها و مجتمع های عظیم تولیدی کشور که از محصول گاز برای تولید و ارزش افزوده محصولات فعالیت می کنند حاضر به سرمایه گذاری در این حوزه شدند تا علاوه بر حفظ محیط زیست به گاز مورد نیاز خود با شرایط اقتصادی بهتری دست پیدا کنند. مجموعه های پتروشیمی از حداقل ترین ها برای کشور حداکثرترین ها را خلق می کنند و استحصال از گاز فلرها از این دسته اقدامات است.
 
وضعیت جمع آوری گازهای مشعل توسط پتروشیمی ها
اردیبهشت ماه سال جاری جواد اوجی وزیر نفت طی سخنانی با اشاره به امضای 28 قرارداد جمع‏آوری گازهای مشعل بالغ بر یک میلیارد یورو در کشور، گفت: این قراردادها در دو الی سه سال آتی به بهره‌برداری می‌رسند و گازهای غنی که تبدیل به دود می‌شد و محیط ‌زیست را آلوده می‌کرد به‌عنوان خوراک مجتمع‌های پتروشیمی استفاده خواهد شد و با برنامه‌ریزی که درسال ۱۴۰۱ انجام شده، امیدواریم مابقی گازهای مشعل تا پایان دولت سیزدهم جمع‏آوری شود و به این ترتیب کل گازهای همراه با نفت را تعیین‌تکلیف کنیم.
همچنین عبدالعلی علی‌عسگری، مدیرعامل گروه صنایع پتروشیمی خلیج فارس در اسفند ماه سال گذشته، با اشاره به آمار روزانه حجم گاز سوزانده‌شده کشور، گفت: بحث جمع‏آوری گازهای فلر و مشعل‏ها و استفاده از آنها آرزویی دیرینه بوده است. به‌جای اینکه ضایعات داشته باشیم و محیط‌زیست را خراب کنیم، این گازها باید تبدیل به ثروت شوند. حجم گاز ۴۸۰ میلیون فوت مکعبی روزانه در حال سوختن است و امیدواریم ظرف چند سال آینده در دولت سیزدهم به اتمام برسد و در روزی، خاموش شدن آخرین گاز فلر را جشن بگیریم.
مرتضی شاهمیرزایی مدیرعامل شرکت ملی صنایع پتروشیمی نیز در سخنانی اعلام کرد که دولت مصمم است همه گازهای مشعل و گازهایی که فلر می‌شود بعد از جمع‌آوری به عنوان خوراک پتروشیمی مورد استفاده قرار گیرند.
وی با تاکید بر اینکه گازهای همراه در حال حاضر در فلرها سوزانده می‌شوند، گفت: این موضوع علاوه بر هدررفت سرمایه، آلودگی محیط زیست را نیز به دنبال خواهد داشت. با هدایت این گاز به مجتمع‌های جداسازی و فرآورش، علاوه بر شیرین‌سازی متان، سایر بخش‌های گاز مانند اتان، پروپان، بوتان و غیره جدا شده و به عنوان خوراک صنعت پتروشیمی مورد استفاده قرار می‌گیرد که به وسیله آن می‌توان با تولید اتیلن و پروپیلن به تکمیل زنجیره ارزش در این صنعت پرداخت.
از جمله اقدامات شرکت ملی نفت در استحصال گاز مشعل می توان به واگذاری گازهای مشعل میادین نفت‌شهر/سومار به میزان ۱۲ میلیون فوت مکعب در روز به یک شرکت داخلی (تحویل زمین جهت احداث تاسیسات)، گازهای مشعل میدان نفتی چشمه خوش به میزان ۶۷ میلیون فوت مکعب در روز به شرکت داخلی (پیشرفت فیزیکی ۳۷ درصد)، گازهای مشعل میادین سروستان و سعادت‌آباد به میزان ۱۴ میلیون فوت مکعب در روز به کنسرسیوم دو شرکت ایرانی (پیشرفت فیزیکی ۲۸ درصد) و گازهای مشعل میدان نفتی خشت به میزان ۱۰ میلیون فوت مکعب در روز به شرکت داخلی، اشاره کرد که این گازهای آلاینده پس از جمع‌آوری و بازیافت می توانند به عنوان سوخت، در شبکه‌ سوخت همان پالایشگاه (مانند بویلرها و کوره‌ها) استفاده شوند یا در اختیار مجتمع های پتروشیمی قرار گیرد.   
برگرداندن گاز بازیافت شده به چرخه‌ پالایش گازدر پالایشگاه ها، تزریق به خطوط سراسری گاز (پس از شیرین‌سازی)، تزریق به مخازن نفت از طریق خط لوله ۵۶ اینچ موجود بین عسلویه تا آغاجاری، به منظور افزایش ظرفیت تولید نفت، تولید انرژی الکتریکی، فرآوری و تبدیل گاز به مایع از جمله GTL، LNG و LPG که انتخاب و تولید فرآورده به ترکیبات گاز آلاینده و بازار هدف مربوط می‌شود، فرآوری گاز و تبدیل به خوراک پتروشیمی‌ها، از دیگر موارد کاربرد گازهای فلر محسوب می شود.
اقدامات پتروشیمی ها به جمع آوری گازهای مشعل و طرح بیدبلند خلیج فارس
بر اساس تازه‌ترین اعلام وزارت نفت، با افتتاح طرح بیدبلند خلیج­فارس،  بخشی از گازهای همراه نفت از سه استان خوزستان، بوشهر و کهگیلویه و بویراحمد جمع‌­آوری شد. بهره‌برداری از واحد جمع‌آوری گازهای مشعل میادین پارسی، مارون ۳، منصوری و مارون ۶ نیز انجام شده است.
انعقاد هشت فقره قرارداد طرح جمع آوری گازهای مشعل مابین شرکت پالایش گاز بیدبلند خلیج فارس و شرکت‌های داخلی در اسفند ماه ۱۴۰۰ از جمله اقدامات مهمی بود که این شرکت به عنوان زیر مجموعه هلدینگ خلیج فارس در راستای جلوگیری از سوختن گازهای مشعل به کار برد. اقدامی که چند دهه به‌عنوان دغدغه‌های اصلی زیست‌محیطی جدای از سوزاندن ثروت، از چالش‌های اساسی دولتمردان بود.
پالایشگاه بید بلند خلیج فارس از سال 1397 برای استفاده از گازهای مشعل اقدامات موثری را در به کارگیری از گاز مشعل به کار گرفته است  که بدین منظور یازده گام از ابتدای کار ترتیب داده که این اقدامات به قرار ذیل اعلام می شود:
1-قرارداد یک میلیارد و ۱۰۹ میلیون دلاری طرح "بهسازی و احداث تأسیسات جمع‌آوری گازهای مشعل" در شرق کارون سال ۱۳۹۷ میان هلدینگ خلیج فارس و شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب امضا و از سوی شرکت پالایش گاز بیدبلند خلیج فارس از مهرماه ۱۳۹۸ فعال شد. با اجرای این طرح ضمن خاموش شدن مشعل‌های منطقه و جلوگیری از سوزاندن ثروت و حفظ محیط زیست، خوراک این پالایشگاه افزون بر تثبیت، افزایش ‌می‌یابد.
2-طرح "بهسازی و احداث تأسیسات جمع‌آوری گازهای مشعل" در پهنه چهار استان خوزستان، کهگیلویه و بویراحمد، بوشهر و قسمتی از استان فارس شامل ۲۷ پروژه فرعی و ۶ پروژه مشترک است؛ ۲۷ پروژه طرح در سه گروه جای گرفته‌اند؛ ۵ پروژه در زمینه پیش‌تراکم تزریق گاز، ۱۰ پروژه جمع‌آوری گازهای مشعل و ۱۲ پروژه بهسازی تأسیسات. در این طرح در مجموع حدود ۳۰۰ کیلومتر خط لوله احداث می‌شود.
۳- طراحی مفهومی طرح بهسازی و احداث تأسیسات جمع‌آوری گازهای مشعل پیش از فعال شدن قرارداد و طراحی مطالعات مهندسی پایه نیز از مهرماه سال ۹۸ آغاز و به‌دلیل گستردگی پروژه و تغییراتی که در طول اجرای طراحی از سوی صاحب‌کار (شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب) به‌وجود آمد، زمان‌بر شد. طراحی مهندسی پایه از سوی یک شرکت ایرانی انجام و بیش از ۱۰ هزار نقشه و مدارک مهندسی تهیه شد و مورد تأیید مناطق نفت‌خیز جنوب قرار گرفت.
۴- تمامی مراحل اجرایی طرح بهسازی و احداث تأسیسات جمع‌آوری گازهای مشعل از جمله تأیید اسناد مناقصه، برآورد قیمت مناقصه‌ها، انتخاب پیمانکاران، بازگشایی پاکات مناقصه‌ها در کمیته مشترک مدیریتJMC؛ کارگروهی متشکل از چهار نماینده از شرکت پالایش گاز بیدبلند خلیج فارس و چهار نماینده از شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب تصویب شده است. شرکت پالایش گاز بیدبلند خلیج فارس در طرح بهسازی و احداث تأسیسات جمع‌آوری گازهای مشعل «مجری و سرمایه‌گذار» و مناطق نفت‌خیز جنوب «صاحب‌کار» است.
۵- در ابتدای اجرای طرح بهسازی و احداث تأسیسات جمع‌آوری گازهای مشعل، ۲۷ پروژه راهبردی تدوین‌شده، اولویت‌بندی شدند، بنابراین ابتدا پنج پروژه پیش‌تراکم شامل پیش‌تراکم ۹۰۰، پیش‌تراکم ۱۰۰۰، بازگردانی پازنان، تزریق گاز گچساران و تزریق گاز بی‌بی حکیمه به انضمام پروژه‌های برق‌رسانی آنها در برنامه اجرا قرار گرفتند. این پنج پروژه، پروژه‌هایی بودند که به لحاظ سرمایه‌گذاری، کمترین سرمایه اما بیشترین اثرگذاری را بر تأمین خوراک پالایشگاه بیدبلند خلیج فارس داشتند، زیرا تا حدودی از سوی مناطق نفت‌خیز جنوب پیش رفته بودند. برآورد اولیه سرمایه موردنیاز این پروژه‌ها نزدیک ۱۳۰ تا ۱۴۰ میلیون یورو بود.
۶- سه پروژه پیش‌تراکم ۹۰۰، پیش‌تراکم ۱۰۰۰ و تزریق گاز گچساران به همراه سه پست برق در کنار هر پروژه امسال به بهره‌برداری می‌رسند که با بهره‌برداری از هر پروژه به ترتیب حدود ۹۰۰ میلیون فوت‌مکعب گاز در روز، ۳۵۰ میلیون فوت‌مکعب گاز در روز و ۱۷۰ میلیون فوت‌مکعب گاز در روز به خوراک پالایشگاه بیدبلند افزوده می‌شود. پروژه بازگردانی پازنان در ۶ ماهه نخست سال آینده (۱۴۰۲) به بهره‌برداری می‌رسد. پست برق ۴۰۰ کیلوولت که جزو بزرگ‌ترین پست‌های برق کشور است اوایل سال آینده به بهره‌برداری خواهد رسید.
۷- خوراک پالایشگاه بیدبلند خلیج فارس با تکمیل پروژه‌های اولویت نخست، بیش از یک میلیارد فوت‌مکعب خواهد شد. پروژه‌های جمع‌آوری گازهای مشعل شامل رگ سفید، آغاجاری ۱، ۲، ۳، ۴، ۵، مارون ۳، ۵ و رامشیر و پازنان است. تمامی این پروژه‌ها به پیمانکارها واگذار شده است. این پروژه‌ها پیشرفت‌های متفاوتی دارند و در این گروه، بالاترین پیشرفت ۵۰ درصد است.
 ۸- قرارداد اجرای طرح بهسازی و احداث تأسیسات جمع‌آوری گازهای مشعل که از مهر ۹۸ امضا شد باید در ۴۲ ماه به پایان می‌رسید، اما به‌دلیل تخصیص نیافتن تسهیلات ارزی از سوی صندوق توسعه ملی اجرای این طرح با شتاب پیش نرفت. پس از راه‌اندازی پالایشگاه بید بلند خلیج فارس و تثبیت شرایط بهره‌برداری و امکان فروش محصولات از اواسط سال ۱۴۰۰، تأمین منابع ارزی و ریالی از سوی پالایشگاه انجام شد و اجرای طرح جمع‌آوری گازهای مشعل در وضع مناسبی قرار گرفت.
۹- همه تجهیزات و تمامی پیمانکار انتخاب‌شده در طی فرآیند مناقصه طرح بهسازی و احداث تأسیسات جمع‌آوری گازهای مشعل ایرانی است و همه تجهیزات و اقلام موردنیاز از سوی سازندگان ایرانی تأمین می‌شود. مقرر است این طرح تا پایان دولت سیزدهم در سال ۱۴۰۴ تکمیل شود، اما زیرپروژه‌های این طرح در طول این چهار سال به‌مرور وارد مدار می‌شوند. هم‌اکنون ۵ هزار نفر در این پروژه‌ها به‌طور مستقیم و غیرمستقیم مشغول ‌کارند که عموماً از نیروهای بومی هستند.
۱۰- شرکت پالایش گاز بیدبلند خلیج فارس اجرای طرح بهسازی و احداث تأسیسات جمع‌آوری گازهای مشعل را با وجود آنکه تأمین ۷۰۰ میلیون دلار سرمایه مورد نیاز این طرح از سوی صندوق توسعه ملی میسر نشد، متوقف نکرد و به کمک منابع مالی هلدینگ خلیج فارس و خود شرکت و تسهیلات بانکی این طرح را پیش برد، به‌طوری که هم‌اکنون از یک میلیارد و ۱۰۹ میلیون دلار سرمایه مورد نیاز طرح، ۸۷۰ میلیون یورو فعال و قراردادها با ۱۹ پیمانکار EPCC، ۱۰ مشاور و ۵ قرارداد خرید منعقد و بالغ بر ۲۸۰ میلیون یورو در پروژه منابع مالی تزریق شده و مجموع پیشرفت طرح ۳۲ درصد است که با تکمیل این طرح خوراک گاز پالایشگاه بیدبلند خلیج فارس به ۲ میلیارد فوت‌مکعب در روز خواهد رسید. با اجرای طرح بهسازی و احداث تأسیسات جمع‌آوری گازهای مشعل، روزانه ۶۰۰ میلیون فوت مکعب گاز جمع‌آوری می‌شود که ۴۹۰ میلیون فوت مکعب مستقیم به پالایشگاه بیدبلند خلیج فارس می‌رود و مازاد آن از طریق پروژه‌های بهسازی از سوی مناطق نفت‌خیز جنوب در اختیار ذی‌نفعان دیگر قرار می‌گیرد.
۱۱- بیدبلند خلیج فارس با آغاز طرح بهسازی و احداث تأسیسات جمع‌آوری گازهای مشعل به‌دنبال مطرح کردن این طرح محیط زیستی در جهان است. هر چهار سال یک‌بار کنوانسیون‌های محیط زیست برگزار می‌شود و کشورهای صنعتی جهان تعهدهایی برای کاهش گازهای گلخانه‌ای می‌دهند. ایران نیز در کنوانسیون پاریس متعهد به کاهش گازهای گلخانه‌ای شده است. اجرای این طرح به تنهایی ۹۸ درصد سهم نفت و گاز در تعهد ایران در کنوانسیون پاریس را در بخش نفت و گاز پوشش می‌دهد و این موضوع نشان‌دهنده اهمیت بالای پروژه به لحاظ محیط زیستی است.
به غیر از پروژه عظیم بیدبلند خلیج فارس دیگر شرکت های پتروشیمی در فلرزدایی نیز اقدامات بایسته ای را به کار گرفته اند. پتروشیمی بندرامام از جمله دلایل احداث پالایشگاه یادآوران خلیج فارس را در راستای فلسفه‌ مسئولیت اجتماعی خود بیان می کند تا گازهای همراه با استحصال نفت که در مشعل می‌سوزند و گرما و دی‌اکسید کربن تولید می‌کنند، جمع‌آوری کرده و به محصولات با ارزشی برای بهبود زندگی اجتماعی تبدیل کند. این شرکت در طی پنج سال گذشته حدود یک میلیارد دلار سرمایه‌گذاری کرده تا گازهای ارسالی به مشعل، به محصولات با ارزش تبدیل شود.
پتروشیمی نوری نیز اخیرا در خبری به شیرین‌سازی گازهای ارسالی و حذف مشعل‌سوزی با استفاده از فناوری آمین با عنوان واحد ۲۸۰ اعلام کرد، که این جدیدترین پروژه پتروشمی نوری است و برای نخستین بار در این مجتمع انجام می‌شود. هزینه این پروژه در مقیاس بسیار بزرگ نزدیک به هزار میلیارد تومان کلید خورده و در مرحله آغاز construction است. با اجرای این پروژه حدود ۶۵۰۰۰ تن ال‌پی‌جی و ۶۰۰۰۰ تن کود سولفات آمونیوم و ۱۸۳۰۰ تن گاز طبیعی شیرین تولید می‌شود.
با توجه به اینکه مشعل پتروشیمی نوری حاوی میزان کمی ترکیبات سولفور و گازهای ترش است، برای حذف آن با اجرایی شدن این پروژه، گازهای ارسالی به مشعل شیرین‌سازی و سولفور آن جداسازی شده و با قرار گرفتن گازهای شیرین‌شده در چرخه بازیافت، به‌عنوان سوخت کوره‌ها استفاده می‌شود و به این ترتیب گازهای ارسالی به مشعل، به صفر می‌رسد.
همچنین طرح‌های بزرگ جمع‌آوری گازهای همراه شامل شرکت پتروشیمی مارون، NGL۳۱۰۰، NGL۳۲۰۰ و NGL خارگ و همچنین پروژه‌­های کاهش مشعل­‌سوزی و انتشار  SO۲ در ۸ پالایشگاه مستقر در مجتمع گازی پارس جنوبی در دست اقدام است که با اتمام طرح های در دست اجرا، ظرفیت جمع آوری گازهای مشعل به حدود ۴۲ میلیون مترمکعب در روز افزایش خواهد یافت.
در کل می توان این گونه جمع بندی کرد که در طول سال‌های گذشته گام های موثری برای تعیین تکلیف حوزه استحصال گازهای مشعل برداشته شد که از آن جمله می‌توان به اجرای هم‌زمان ۹ طرح ان‌جی‌ال در مجموع با ظرفیت جمع‌آوری روزانه ۵.۱ میلیارد فوت‌مکعب گازهای همراه مشعل شامل طرح‌های پالایشگاه گاز بیدبلند خلیج فارس (چهار طرح ان‌جی‌ال)، پالایشگاه گاز یادآوران خلیج فارس (ان‌جی‌ال ۳۲۰۰)، پالایشگاه گاز هنگام (مشعل گازی جزیره قشم)، (دهلران) و ان‌جی‌ال ۳۲۰۰ میدان مارون و ان‌جی‌ال جزیره خارک اشاره کرد.
همانطور که اشاره شد، با توجه به ارزش بالای اقتصادی گازهای مشعل و منافع غیرمستقیمی که از جمع‌آوری آنها حاصل می‌شود، کشورهای مختلف جهان در این حوزه سرمایه‌گذاری‌های زیادی انجام داده و توانسته‌اند تا حدود زیادی از حجم گازهای مشعل خود بکاهند. کشورهای حاشیه خلیج‌ فارس نظیر امارات، کویت و عربستان از جمله این کشورها هستند که به‌واسطه سرمایه‌گذاری‌های زیاد در این زمینه، بخش زیادی از سکوهای مشعل خود را در میادین نفتی خاموش کرده‌اند. هم‏اکنون عربستان سعودی با جداسازی و فرآوری گازهای همراه با نفت، به‌صورت روزانه در حدود 240 میلیون مترمکعب گاز به‏عنوان خوراک به شرکت‌های پتروشیمی می‏فروشد که این موضوع می تواند برای کشور ما اگر بیش از پیش تقویت شود در شرایط کمبود گاز پتروشیمی ها بویژه در ماه های سرد سال استفاده شود. بنابراین پتروشیمی ها می توانند یکی از مقاصد مصرفی این گازها به شمار روند زیرا بیشترین ارزش افزوده همراه با اشتغالزایی گسترده را برای کشور به همراه دارند.