مریم بابایی- سایه سنگین حضوردولت در اقتصاد، این روزها با ورود به بازار سرمایه ایران بیشتر نمایان شده است که البته یک حداقل دلگرمی بین سرمایه گذاران است که این بازار با ریزش زیاد و نوسان منفی همراه نخواهد بود زیرا سرمایه گذاران معتقدند دولت از این عرصه به دلیل حضور خود و به نفع خود حمایت خواهد کرد. 
اما به واقع اینکه حمایت دولت از بازار سرمایه که خود نیز بارها نسبت به آن اذعان کرده است به دلیل دلسوزی از سهامداران است و یا به دلیل عرضه های پیش روی سهام دولتی است، پر واضح است در حال حاضر نمی توان در این مورد نظر قطعی کارشناسی داد. زیرا همانطور که قابل مشاهده است دولت به نرمی در حال ورود به این بازار است و به نظر می رسد می تواند و البته شاید به شکل کاملا نامحسوس شیوه خود را هر چند اندک در این نهاد کاملا خصوصی پیاده کند؛ که در ادامه به چگونگی آن می پردازیم.
سال 98 با اعلام عرضه های دو میلیونی از سه گروه سهام دولتی اعم از بانک ها، پالایشی ها و گروه معادن و فلزات در قالبETF صندوق های سرمایه گذاری، از سوی دولت مطرح شد. در آن زمان با طرح این موضوع هیچ یک ازفعالان بازار سرمایه تصور عرضه سهام شرکت های دولتی را که امروز مانند شستا، صبا و غیره یک به یک در حال وقوع است را تصور نمی کردند زیرا در آن زمان تنها عرضه سه گروه سهام دولتی در بازارسرمایه از سوی دولت مطرح بود. تا اینکه در اسفند ماه 98 با شرایط اقتصاد بحران زده، دولت به جد اعلام کرد که در نظر دارد سهام برخی از شرکت ها و هلدینگ های خود را نیز در بورس عرضه کند تا سهام این شرکت ها البته بخشی از سهام، مورد دادو ستد قرار گیرد. ورود اولین بنگاه اقتصادی مانند شستا همه دیدگاه ها را بدین سمت کشاند که دولت تصمیم به خصوصی سازی و کوچک کردن خود گرفته است.
گفتنی است که البته با عرضه چند درصدی از سهام دولت، تا حدودی از انحصار دولت به دلیل افشای اطلاعات بنگاه های اقتصادی در بورس کم می شود اما باز این دولت است که از این بنگاه اقتصادی خود در فضای اقتصادی بازار سرمایه حمایت می کند زیرا اقتصاد ایران اقتصادی دولتی است.
 در عرضه سهام دولتی و ماهیت خصوصی سازی بسیاری از تحلیلگران اعلام کردند اگر دولت به دنبال سیاست خصوصی سازی است باید نمایندگانی از امور سهام را در هیات مدیره شرکت های دولتی واگذار شده دخالت دهد مثلا صندوق ها به عنوان مشاور مالی و نماینده سهامداران به نوعی در تصمیمات شرکت وارد شوند تا در این صورت تغییری در ماهیت اقتصاد دولتی و ادامه سیاست گذاری خصوصی سازی تحقق یابد، در غیر این صورت، این به نوعی خصوصی سازی نخواهد بود و تنها واگذاری و کسب منابع مالی از بازار سرمایه توسط دولت است.
در آخرین خبرها دولت در زمینه عرضه سهام دولتی  و مدیریت دولتی این واحدها صریحا اعلام کرد در حال حاضر مدیریت این بنگاه های عرضه شده را خود نظارت خواهد کرد. اینکه دولت در نهاد دولتی ترجیح به مدیریت دارد قطعا این شیوه بهترین روش در مدیریت این گونه شرکت ها در شرایط حال است اما موضوع اصلی ماهیت خصوصی سازی است که چنین شیوه هایی را برنمی تابد واگر قرار است روش خصوصی سازی اجرا شود باید سازوکار اجرایی خود را نیز داشته باشد در غیر این صورت این عرضه ها مانند عرضه های چند سال گذشته واگذاری پتروشیمی ها و پالایشی هاست که به خصولتی ها واگذار شد وهمچنان مدیریت دولتی تداوم دارد.
حال اگر دولت در نظر دارد از بازار سرمایه برای پیشبرد کسری منابع، تامین مالی کند باید با سازوکار این بازار پیش برود. تامین مالی از بازار را سالیان سال مدیران و کارشناسان بازار سرمایه مطرح کرده بودند که این بازار می تواند به دولت در منابع پروژه ها کمک کند در حالیکه دولت در شرایط غیر تحریمی ترجیح به تامین مالی از سرمایه های خارجی داشت، البته تامین مالی ارزی جای خود دارد اما مهم پیشبرد پروژه و فرجام کار بود و منابع این پروژه ها مانند گنجینه ای در داخل قابل تامین بوده و هست.
امروز دولت با ورود به بازار سرمایه و اولین تامین مالی و دریافت هزاران میلیارد تومان، گنجینه بازار سرمایه را کشف کرده است اما برای دستیابی به این گنجینه باید تنها سازوکار آن را دنبال کند. اجازه دهد بازار سرمایه با مدیریت و افشای اطلاعات مالی شفاف کار خود را پیگیری کند و سیاست خصوصی سازی را به شکل درست پیش ببرد.