به گزارش بازار انرژی، دکتر رمضانی کارشناس دانشگاه صنعتی شریف در حوزه انرژی و پژوهشگر، درباره منابع ثابت و متحرک معتقد است: صنایع و نیروگاه ها از جمله منابع ثابت و خودروها از منابع متحرک آلایندگی شهرها به شمار می روند اما در داخل کلان شهرهای کشور ما آنچه مسلم است آلایندگی قابل رویتی است که وجود دارد و این می تواند از سولفور بسیار بالای خودروهای گازوئیل سوزی باشد که دوده و کک انتشار می دهند.
این کارشناس دانشگاه شریف برای تشریح گفته خود به طبقه بندی آلایندگی شهرها اشاره کرد و گفت: آلودگی بر دو نوع است یک سری آلایندگی هایی که قابل رویت نیستند و بیشتر در کلان، روی آب و هوا تاثیر می گذارد مثل گازهای گلخانه ای و غیره؛ و دوم آلایندگی قابل رویت مانند ذرات میکرونی است که فضای شهرها را تغییر رنگ می دهد و کاملا قابل مشاهده است.
وی افزود: همچنین این آلایندگی هوا ناشی از ذرات میکرونی می تواند به چندین عوامل متحرک و ثابت درون شهری و برون شهری بستگی داشته باشد اعم از خوردوهای سبک و سنگین ، صنایع و نیروگاه ها که هر یک از آن ها می توانند به نسبت در انتشار آلایندگی هوا نقش داشته باشند اما به نظر بیشترین و بارزترین عامل متحرک مربوط به خودروهای سنگین و بعضا فرسوده گازوئیلی است که داخل شهرها حجم زیادی از گازوئیل را به صورت ناقص می سوزانند و تبدیل به دوده می کنند.
وی برای توضیح بیشتر به دو عامل اساسی آلایندگی در این نوع از خودروها اشاره کرد و گفت: بیش از 90 درصد خودروهای سنگین در کشور قدیمی و از عمر مصرف آن ها دهه ها می گذرد و متاسفانه به عنوان حمل و نقل تجاری در شهرها تردد می کنند و بسیار هوا را آلوده می کنند، و نکته بارز اینکه مجوز برخی از این خودروها در بین شهرها به دلیل مستهلک بودن، لغو شده اما این خودروها در داخل شهرها به عنوان سرویس و یا فوق العاده در حال تردد هستند و آلایندگی داخل شهر را افزایش می دهند که اگر در همان بین شهرها بودند شاید انتشار آلایندگی آن ها اینچنین مشکل ساز نمی شد.
به گفته این کارشناس حوزه انرژی، در این سال ها واردات خودروهای سنگین که از بدنه اصلی حمل و نقل ما به شمار می رود و خیلی هم به آن توجهی نمی شود، به سختی صورت می گیرد و این موضوع باعث شده است که ما طی دهه ها از خودروهای قدیمی سنگین در کلیه حمل و نقل تجاری و یا مسافری در داخل شهرها و یا بین شهرها استفاده کنیم.
وی ادامه داد: عامل دوم این خودروهای گازوئیل سوز به عنوان عامل متحرک آلایندگی هوا، مصرف گازوئیل غیر استانداردی است که این خودروها مصرف می کنند و فرسوده بودن این خودروها مزیدی بر علت آلاینده بودن آن هاست. گازوئیل تولیدی در کشورمان درصد سولفوربسیار بالایی دارد و این گازوئیلی که در پالایشگاه ها تولید می شود بیشتر از آن چیزی است که به آن مجوز تولید داده می شود به طوری که این بر اساس استانداردهای دنیا به هیچ وجه قابل قبول نبوده است.
رمضانی گفت: در این سال ها، تولید کاتالیست سولفورزدایی می توانست در کشور تحقق یابد و از توانایی داخلی هم برای تولید این کاتالیست بهره برد که این موضوع هم تاکنون تحقق نیافته است.
وی در بخش دیگری از گفته های خود به منابع ثابت یعنی نیروگاه ها و صنایع در انتشار آلایندگی اشاره کرد و گفت: نیروگاه ها و صنایع یعنی کارخانه ها، مازوتی را که از پالایشگاه ها دریافت می کنند باقی مانده برج های تقطیر پالایشگاهی است که اصلا فراورده به حساب نمی آید.
وی ادامه داد: این مازوت تولیدی پالایشگاه ها به عنوان محصول جانبی و باقی مانده از مراحل تقطیر است که امروز در واحدهای کرکینگ به محصولاتی سبک تر شکسته می شوند تا بتواند در مراحل بعدی فرایند، تبدیل به محصولاتی با ارزش افزوده بالاتری شوند اما متاسفانه در کشور ما به دلیل عدم امکان فروش مازوت به خارج از کشور این محصول در داخل مصرف می شود و به مصرف سوخت جایگزین صنایع و نیروگاه ها می رسد.
وی ادامه داد: در دنیا این میزان مازوت در صنایع و نیروگاه هایشان مصرف نمی شود و مازوت تولیدی برج تقطیر در آن کشورها توسط سیستم های پالایشی و پتروشیمیایی جدیدی تبدیل به محصولاتی با کیفیت مناسب برای مصرف کننده می شود. اما در کشور ما این محصول که متاسفانه حاوی ترکیبات فلزات سنگین، سمی و از همه مهم تر دارای سولفور بالاست در زمان پیک و نبود گاز به صنایع و برخی نیروگاه ها تحویل داده می شود و این مجتمع های تولیدی چاره ای جز مصرف این نوع سوخت را ندارند.  
وی در نهایت برای خروج از این بحران آلایندگی به برنامه ریزی دولت برای جایگزینی سوختی باکیفیت تر از یک طرف و برقی کردن خودروها در داخل شهرها اشاره کرد و گفت: اگر شهرداری ها هر ساله 10 درصد از خودروهای سنگین را برقی می کردند، حداقل در این سال ها ما با بحران آلایندگی هوای شهرها مواجه نبودیم. از سویی دیگر تولید کاتالیست های سولفورزدایی را اگر به جد دنبال می کردیم و یا مجتمع ها وسیستم های پتروشیمیایی را ایجاد می کردیم تا بتوانیم از بازمانده های برج تقطیر، مازوت را تبدیل به سوختی با ارزش تر کنیم این کارها می توانست در وضعیت مطلوب آب و هوایی شهرها بسیار سازنده باشد.